Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

Ο «Ρίχτης»

Να ξεκινήσω από μία προσωπική εξομολόγηση. Μ’ αρέσει να οδηγώ! Και, μάλιστα, μόνος μου. Μ’ αρέσει να βλέπω και να παρατηρώ. Και να σκέπτομαι. Καμιά φορά και να στοχάζομαι. Με βοηθάει και η μουσική του ραδιοφώνου. Ακούω τα πάντα. Και όταν οδηγώ στο νησί μας ακούω, χωρίς να τα καταλαβαίνω όλα και χωρίς να τα θέλω, ακόμα και τούρκικους σταθμούς. Και αιγυπτιακούς. Και αραβικούς. Νομίζω ότι ακούω όλη τη Βόρεια Αφρική. 
Αγαπημένες μου διαδρομές είναι όλος ο βόρειος άξονας. Και οι κάθετοι άξονες. Και ελικοειδείς στενοί δρόμοι, που οδηγούν σε μέρη εδώ στο νησί, που δεν έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου.
Προσέχω ιδιαίτερα τους δρόμους της Ανατολικής Κρήτης. Σταματώ σε σημεία, που μου επιτρέπουν να ξανακοιτάξω πιο βαθιά στον ορίζοντα. Και με τρυφερή περιέργεια ό,τι η φύση κρύβει με οποιοδήποτε τρόπο. Την περασμένη Κυριακή, πηγαίνοντας προς τη Σητεία σταμάτησα σ’ ένα πλάτωμα βγαίνοντας από το χωριό Έξω Μουλιανά. 


Καμιά πενηνταριά αυτοκίνητα, στρυμωγμένα το ένα στο άλλο και τους επιβάτες τους εξαφανισμένους. Κάποιος είχε ξωμείνει πίσω. Ήταν ξένος. Και το αυτοκίνητο νοικιασμένο. Είχαν απομακρυνθεί από κοντά του μια νέα κοπελιά, προφανώς η γυναίκα του και δύο παιδάκια, στην ηλικία ανάμεσα στα πέντε με οχτώ χρονών. Μου μίλησε στα Αγγλικά. Δεν ήταν Άγγλος. Γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν Γερμανός. Και συνεχίσαμε στη γλώσσα του. Είχε διαβάσει στη χώρα του για το φαράγγι του Ρίχτη! Το ‘χε μελετήσει πριν το διαβεί. Και ήξερε τι τον περιμένει.
Επέστρεψα στο χωριό. Και κάθισα με λίγους φίλους. Για ρακί και ό,τι τη συνοδεύει. Εκεί μου είπαν πολλά. Πως το φαράγγι το επισκέπτονται το χρόνο πάνω από 35.000. Κυρίως, ξένοι. Έχει σπάνιες ομορφιές. Πνίγεται στα πλατάνια και στις βελανιδιές. Χωρίς να λείπουν και οι φοίνικες. Άρα, δεν μας τους έφερε στην Κρήτη ο Ιμπραήμ. Τα νερά τρέχουν άφθονα. Το χειμώνα περισσότερο. Είναι βατό. Χρειάζεσαι, χαλαρά, τρεις περίπου ώρες για να φτάσεις και να απολαύσεις τα νερά του Κρητικού Πελάγους. Συναντάς απομεινάρια από δύο νερόμυλους. Και ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι που το περιβάλλουν «μύθοι» από την ιστορία μας. Δεν έχεις καιρό και χρόνο για να τους ψάξεις.
Οι φίλοι με ρώτησαν με απορία και αγωνία. Ένα σωρό «γιατί». Βρέστε τα! Τους υποσχέθηκα να επανέλθω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Αρχειοθήκη ιστολογίου